چکیده آهنگ در قصاید معاصر تنها دربردارنده بحرهای عروضی نیست. در قصیدههای امروزی خواننده نیز همانند سراینده در بازآفرینی متن همکاری میکند بهگونهای که کوتاه و بلند شدن ابیات، شیوه نگارش واژگان و بخش بخش کردن هر قصیده در باز آفرینی قصیده توسّط خواننده، نقشی بهسزا ایفا میکند. این شیوه ویژه در نوشتن قصاید، آهنگ خاصّی ایجاد میکند که نخست با آفریدن تنش در چشم خواننده و سپس در درون وی، بر آن است تا خواننده را از اندیشههای سراینده و تنشهای وی آگاه سازد. سعدی یوسف سرایندهای است که این شیوه در سرودههایش نمودی چشمگیر دارد. ما این شیوه را- که نوعی آهنگ درونی در شعر است- آهنگ سفید مینامیم. فرضیه نویسندگان بر این پایه استوار است که سعدی یوسف از پیشگامان آفرینش آهنگِ سفید در شعر معاصر عربی است . این پژوهش بر آن است تا بر پایه نظریه دریافت و با بهرهگیری از روش تحلیل و توصیف محتوا به بررسی برخی نمودهای این آهنگ ویژه چون: پراکندگی واژگان، جاهای خالی، روش بخش بخش کردن و نمایشهای هندسی در اشعار این سراینده معاصر عراقی بپردازد.
کلید واژهها: آهنگِ سفید، سراینده و خواننده، سعدی یوسف.
)